ΑΝΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΤΑ

Βέτα, νωρίς ξεκίνησες

για το στερνό ταξίδι,

παλικαρίσια  έπαιξες

στης μοίρας το παιχνίδι.

Μες  στον αγώνα της ζωής

ήσουνα ηρωίδα

εξάντλησες του αίματος

την τελευταία ρανίδα.

Στο σπίτι πίσω έμεινε

ο άντρας σου μονάχος

που στάθηκε στο πλάι σου

σαν γρανιτένιος βράχος.

Μία κορούλα άφησες

γιατρίνα νεφρολόγο

για εκείνη η υγεία σου

είχε τον πρώτο λόγο.

Το μόνο που δεν πρόλαβες

αγαπητή μου Βέτα

από το γιο σου να γευτείς

του γάμου τα κουφέτα.

Χώμα της Φύσκας ελαφρύ

τώρα θα σε σκεπάσει

μα αποκλείεται από μας

κανείς να σε ξεχάσει.

ΕΜΦΙΑ ή πιο σωστά ΕΝΦΙΑ

Ήρθανε οι κομουνιστές, ήρθαν οι μπολσεβίκοι

και η περιουσία μας πλέον δε μας ανήκει;

Εμείς τους φιλελεύθερους ψηφίσαμε προσφάτως

μην έρθουν τα μιάσματα κι αλώσουνε το κράτος.

Μα φαίνεται ο Σαμαράς είναι κρυφό κουμμούνι

κι ο Βενιζέλος κι η ΕΛΙΑ των Σοβιέτ  οι σπιούνοι.

Αυτοί που κάθε αριστερό λέγανε συμμορίτη

πως θα μας διώξει βίαια απ’ το δικό μας σπίτι,

ψηφίσανε τον ΕΜΦΙΑ που κάθε νοικοκύρη

τον κάνει ενοικιαστή κι ανέστιο μουσαφίρη.

Κι όμως δεν αριστέρεψαν, απλώς μας παν στα χρόνια

που οι φεουδάρχες είχανε ασύλληπτα προνόμια.

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε δανειστών τσιφλίκι

κολλήγοι οι πολίτες της και μας φυλάνε οι λύκοι.

Γαιοκτημόνων σύγχρονων αυτοί είναι επιστάτες

και στους ραγιάδες φόρτωσαν τον ΕΜΦΙΑ στις πλάτες.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνούν αυτοί που τώρα άρχουν

κολλήγοι όσο υπάρχουνε και ΚΙΛΕΛΕΡ θα υπάρχουν.

Και να διαβιβάσουνε στου Δ.Ν.Τ. τους γύπες

πως μέσα στο τσιφλίκι τους θ’ ανθίσουνε Αντύπες.

ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΩ

Χόρευε πάνω στο φτερό του καρχαρία

σαν ακροβάτης στο σχοινί σε ισορροπία.

Τη μια στο κόκκινο, ψηλά, η αδρεναλίνη

την άλλη μέρα η καρδιά της πλαστελίνη.

Θαρρείς εκεί βρισκότανε μα εδώ πατούσε

και πόσες νύχτες άγρυπνη συχνά περνούσε.

Τσιγάρο και τηλέφωνο η εξάρτησή της

αλλά και τόσα φάρμακα πάντα μαζί της.

Α! είχε και τετράποδα υιοθετήσει

έλεγε ότι για το στρες είναι μια λύση.

Μονάχα όταν στη σκηνή σκηνοθετούσε

το όμορφό της πρόσωπο τότε ηρεμούσε.

Μα της ζωής το θέατρο παίζει άλλα έργα∙

στην τελευταία πράξη της του χάρου η βέργα

τη Βάσω άγγιξε ψυχρά κι είπε: ¨προχώρα

η σκηνοθέτης του Θεού θα γίνεις τώρα¨.

Όμως δυο κόρες ορφανές έχει αφήσει

και τα πενήντα δύο της δεν τα ’χε κλείσει.

Μα αν δεν υπάρχει στη ζωή δικαιοσύνη

δεν έχει και ο θάνατος ντροπή κι ευθύνη.

Κι αν είναι έτσι όπως λεν, πως παίρνουν πάσο

και ζουν αιώνια οι ψυχές, τότε στη Βάσω

εύχομαι στον Παράδεισο να ταξιδέψει.

     Για μας θα είναι πάντοτε μέσα στη σκέψη.