ΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ

Φίλοι, απορώ που έγινε τόσος μεγάλος ντόρος

ο Λιάπης από πάντοτε ήτο αμακαδόρος.

Ακόμα απ’ την εποχή που τόσο δα ήταν σπόρος

κι ως έφηβος ένας λαπάς, λελές, λιμοκοντόρος.

Ζητούσε απ’ τους συμμαθητές να γλύψει γλειφιτζούρια

και στους προσκόπους έπινε από αλλονών παγούρια.

Ο δακτυλοδεικτούμενος, των αγοριών ο βλάκας

και τα κορίτσια έλεγαν πως ήτανε μαλάκας.

Η σκούφια του όμως κρατά απ’ τους Καραμανλήδες

που είναι το μιλέτι τους μεγάλοι μπαταχτσήδες.

Στην Πρώτη οι παππούδες του είχανε τόση αναίδεια

που στο μπακάλη απλήρωτα άφησαν βερεσέδια.

Οι θείοι του λαμβάνανε επίδομα ανεργίας

παρόλο που οικονομικά χαίραν άκρας υγείας.

Και για το τέλος άφησα και τον εθνάρχη θείο∙

αν πας στην πόλη των Σερρών, στου ΚΤΕΛ το πρακτορείο,

απέναντί του ακριβώς είναι ένα μαγειρείο.

Όταν πολιτευότανε πριν πάρει υπουργείο,

έτρωγε εκεί και κέρναγε κι έλεγε: ¨φίλε  γράψτα

και στο γελαδοκούρεμα θα ξηγηθώ στην πάστρα.

Ακόμα ακαθάριστο στέκεται το τεφτέρι∙

πώς να μη γίνει, το λοιπόν, ο ανιψιός  ξεφτέρι;

Ιδού ποιοι πάνε στη Βουλή εκ της δικής μας ψήφου

και κάποτε τυλίγονται με την αχλύ του μύθου.

Και όσο θα γινόμαστε σε εκείνους δεκανίκι

τις ρίζες τους θ’ απλώνουνε των Λιάπηδων οι ¨οίκοι¨.

Μια παροιμία από παλιά κρατάω στο μανίκι:

¨όσο θα υπάρχουν πρόβατα θα υπάρχουνε και λύκοι¨.

Ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο Λαϊκός Πολιτισμός τί είναι επιτέλους

είναι έργο των προγόνων μας που ’ριξε τίτλους τέλους;

Ή ζωντανός οργανισμός με σφρίγος και υγεία

με έμπνευση, διάθεση, ιδέες, δημιουργία;

Όποιος από περιέργεια ζει, μέσα σ’ αυτή την πλάση

το πνεύμα του, ανήσυχο, πάντα θα είναι εν δράσει.

Κι εκείνο που παρατηρεί θα το μετουσιώσει

σε τέχνη, που ο βίος μας έχει ανάγκη τόση.

Σε λόγο έμμετρο ή πεζό, θεάτρου παραστάσεις

σε μουσική, σε εικαστικές κι άλλες ποικίλες δράσεις.

Ο δημιουργός δεν κλείνεται μέσα στον εαυτό του

το έργο του μοιράζεται με τον περίγυρό του.

Άλλωστε απ’ τον περίγυρο αντλεί την έμπνευσή του∙

του Λαϊκού Πολιτισμού αυτή είναι η υφή του.

Μία  αλληλεπίδραση  κοινού  με τον ποιούντα,

σε μια συλλογικότητα δοχεία συγκοινωνούντα.

Ο Λαϊκός Πολιτισμός αρχέγονο είναι θαύμα

της λόγιας τέχνης οδηγός, αρχέτυπο και νάμα.

ΓΙΩΡΓΟΥΛΗΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ

Απ’ την παιδική ηλικία // έμπαινα στα καφενεία

συζητήσεις να ακούω απ’ τους παλιούς

ιστορίες που ’χουν δόξα // και για της φυλής τη λόξα

τα αδέρφια να χτυπούν τους αδερφούς.

Στο ¨ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ¨ // που ’ναι τώρα καφενείο

πήγαμε με τον Αντώνη πάλι χτες

και περάσαμε σπουδαία // γιατί είχαμε παρέα

δυο υπερήλικες σοφούς συζητητές.

Το Γιωργούλη και το Στέλιο // που κρατάνε το βαγγέλιο

για Χαρμάνκιοϊ-Κορδελιό και Κουκλουτζά

του μεσοπολέμου γέννα // ήταν το σαράντα ένα

συνομήλικα δεκάχρονα παιδιά.

Τέρατα κι οι δύο μνήμης // και με αίσθημα ευθύνης

ξεδιπλώσαν ντοκουμέντα φοβερά

για της κατοχής τα χρόνια //  την εμφύλια διχόνοια

για τα πέτρινα τα έτη τα μετά.

Σκέφτομαι τι έχει βιώσει // τι σταυρούς έχει σηκώσει,

σκληροτράχηλη ετούτη η γενιά

μια απίστευτη εμπειρία // και απέραντη σοφία

πίσω αφήνει σε εμάς κληρονομιά.

Να μην κάνουμε ίδια λάθη // ν’ αποφύγουμε τα πάθη

συνετά να πορευτούμε στη ζωή.

Βλέπω όμως τα εγγόνια // ξαπλωμένα στα σαλόνια

αποχαύνωση σπουδάζουν στην T.V.