ΓΙΩΡΓΟΥΛΗΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ

Απ’ την παιδική ηλικία // έμπαινα στα καφενεία

συζητήσεις να ακούω απ’ τους παλιούς

ιστορίες που ’χουν δόξα // και για της φυλής τη λόξα

τα αδέρφια να χτυπούν τους αδερφούς.

Στο ¨ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ¨ // που ’ναι τώρα καφενείο

πήγαμε με τον Αντώνη πάλι χτες

και περάσαμε σπουδαία // γιατί είχαμε παρέα

δυο υπερήλικες σοφούς συζητητές.

Το Γιωργούλη και το Στέλιο // που κρατάνε το βαγγέλιο

για Χαρμάνκιοϊ-Κορδελιό και Κουκλουτζά

του μεσοπολέμου γέννα // ήταν το σαράντα ένα

συνομήλικα δεκάχρονα παιδιά.

Τέρατα κι οι δύο μνήμης // και με αίσθημα ευθύνης

ξεδιπλώσαν ντοκουμέντα φοβερά

για της κατοχής τα χρόνια //  την εμφύλια διχόνοια

για τα πέτρινα τα έτη τα μετά.

Σκέφτομαι τι έχει βιώσει // τι σταυρούς έχει σηκώσει,

σκληροτράχηλη ετούτη η γενιά

μια απίστευτη εμπειρία // και απέραντη σοφία

πίσω αφήνει σε εμάς κληρονομιά.

Να μην κάνουμε ίδια λάθη // ν’ αποφύγουμε τα πάθη

συνετά να πορευτούμε στη ζωή.

Βλέπω όμως τα εγγόνια // ξαπλωμένα στα σαλόνια

αποχαύνωση σπουδάζουν στην T.V.