ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΛΟΥΜΠΑΓΚΟ

Α) Η ΝΙΤΣΑ

Αχ! Τι σου είναι η Άνοιξη

ξυπνάει τις αισθήσεις

κι οι γέροι ακόμα, εφηβικές

βλέπουνε παραισθήσεις.

Το έαρ την τιμητική

έχουν βεβαίως οι όνοι

μα ο έρως σ’ όλων των θνητών

μες στις καρδιές τρυπώνει.

Ο Jordan μόλις φόρεσε

του Μάρτη το κορδόνι

ο νους του ήταν συνεχώς

στης κλίνης το σεντόνι.

Έριχνε με τρικλοποδιά

τη Νίτσα στο ντιβάνι

κι εκείνη τάχα δύσθυμα:

¨βρε Ιορδάνη φτάνει¨.

Μα θες τα επιπλέον κιλά,

θέλεις η δυσκαμψία

έπαθε η μέση της ζημιά

χώρια η οσφυαλγία.

Κατάκοιτη, ακίνητη

στου πόνου το κρεβάτι

κι ο Ιορδάνης: ¨Νίτσα μου

φταίει το κακό το μάτι¨.

Για δες πώς καταρρίπτονται

παγιωμένοι μύθοι

αφού η νύφη τελικά

την πλήρωσε τη νύφη.

Απούσα όπως φαίνεται

το Πάσχα απ’ την Ξάνθη

στο κομοδίνο θα μετράει

μέσα στο βάζο τ’ άνθη

Β) Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ

¨Το πολλαπλώς εξαμαρτείν

σοφία δεν προδίδει¨

το λέγαν πριν το Μένανδρο

και πριν το Θουκυδίδη.

Αυτό το υπενθύμισε

η Νίτσα στον Ιορδάνη

αφού τον τελευταίο καιρό

το είχε παρακάνει.

Την είχε πάθει ήδη αυτή

στη μέση της τη βλάβη

όμως ο Βαλεντίνος της

πού να το καταλάβει;

Πήρε τη Νίτσα αγκαλιά

όπως το είχε κάνει

στη Λόρεν σε μία σκηνή

παλιά ο Μαστρογιάννι.

Μα έμεινε σαν άγαλμα

ωσάν το Δισκοβόλο

το σώμα έγειρε μπροστά

και τούρλωσε τον κώλο.

Γύρισε η Νίτσα προς αυτόν

που σφάδαζε απ’ τον πόνο

¨το γήρας Ιορδάνη μου

ου γαρ έρχεται μόνο(ν)¨.

Και στο καπάκι ύστερα

του ρίχνει κι άλλη ατάκα

¨το πνεύμα σου είναι πρόθυμο

μα ασθενής η σάρκα¨.