ΕΝΑ ΛΕΥΚΩΜΑ

Συχνά γκρινιάζω, φίλοι μου,

γι’ αυτή την επαρχία

που χρόνια έχει βυθιστεί

σε τέλεια αφασία.

Παρόν αλλά και παρελθόν

έχουμε απαξιώσει

στο μέλλον δε, δε δίνουμε

και σημασία τόση.

Διογένης, σύγχρονος, κρατώ

κινέζικο φανάρι

ψάχνοντας έργο της καρδιάς

που θα με συνεπάρει.

Και να! Στην τόση σκοτεινιά

στην ερημιά τη στέρφα

με πρώτα ενδιαφέροντα

καφέ, τσιγάρο, πρέφα,

μια ηλιαχτίδα εξ’ Αστακού

το σκηνικό αλλάζει∙

ένα θαυμάσιο λεύκωμα

τον τόπο ανεβάζει.

Λεύκωμα φωτογραφικό

για τη μικρή πολίχνη

που συγκεντρώνει ευλαβικά

μνήμες κι ανθρώπων ίχνη.

Τόμος κομψός, απόσταγμα

αγάπης, νοσταλγίας

για εποχές φιλότιμου

μα και δημιουργίας.

Ο Σύλλογος των Γυναικών

τα μέτρια υπερέβη.

Εύγε! Τα πολιτιστικά

άφησε πίσω ερέβη.

Επιβεβαίωσε όσα λεν

άτομα εμπνευσμένα

πως η ΓΥΝΑΙΚΑ κυοφορεί

κάθε προόδου γέννα.