ΚΑΚΛΑΜΑΝΕΙΑ ΠΟΛΗ

Είχα βάλει στη βαλίτσα όλα τα υπάρχοντά μου
κι η παραίτηση εκκρεμούσε για να φύγω απ’ τη δουλειά μου.

Λίγο πριν μετακομίσω και να πάω σ’ άλλη χώρα
αφού η Κακλαμάνεια πόλη μ’ είχε κάνει μαυροφόρα.

Το παλιό Κλεινόν μας Άστυ στην εικοσπενταετία
βάδισε κατά διαόλου μες στη πλήρη δυσωδία.

Θα ’φευγα λοιπόν για πάντα πριν να πιω κι άλλο φαρμάκι
πριν του Περικλή την πόλη παραδώσουν στον Ψινάκη.

Μα την ύστατη την ώρα το ουράνιο τόξο εφάνη
κι ο λαός δια της κάλπης έδιωξε τον Κακλαμάνη.

Προσδοκούμε ν’αραιώσουν life style και γκλαμούρες
οι λαϊκιστές του τσίρκου και της αρπαχτής οι μούρες.

Δε θα ξαναδώ επιτέλους την καναρινιά γραβάτα
τα καρό πουκάμισά του τα τραπεζομαντηλάτα.

Μα θα βλέπω έναν τύπο που συνέπεια τον διακρίνει
δίχως έπαρση και θράσος που τον λεν Γιώργο Καμίνη.

Πρόσωπο που δίνει ελπίδα, μοναχός του όμως δε φτάνει
θέλει ενεργούς πολίτες τούτη η πόλη ν’ ανασάνει.

Θέλει τη Δημοκρατία που στον τόπο αυτό εγεννήθη
και να πάψει ο δημότης να ’ναι πλέον κουτορνίθι.

Κι αν τυχόν ο νέος άρχων καβαλήσει το καλάμι
χειροκροτητές δε θα ’χει, μα θα δει ανοιχτή παλάμη.

Στο εξής κι εγώ θα έχω έγνοια για τη γειτονιά μου
κι έλαβα, ελπίζω κι άλλοι, τώρα πια το μάθημά μου:

Πως στην πόλη του την πλάτη ο πολίτης δε γυρίζει
κι αν ο Δήμαρχος δεν κάνει τότε τον εξοστρακίζει.