ΚΑΤΑΡ(Α)

Προίκισε το Ξηρόμερο απλόχερα η φύση∙
με όρη, λίμνες, θάλασσες το ’χει ομορφοστολίσει.

Κι αντί να το χαιρόμαστε, να το ’χουμε καμάρι
θαρρείς ότι το μέλλον του το παίζουμε στο ζάρι.

Όνειρα κάναμε πολλά και με το Πλατυγιάλι•
λέγαμε: ¨θα μας βλέπουνε οι άλλοι με το κιάλι¨.

Μα από τότε άρχισε η φαρσοκωμωδία
από το δόξα το Θεό στο βόηθα Παναγία.

Απ’ το διεθνές στερέωμα πλακώσαν μουστερήδες
έχοντας ως προξενητές τους ντόπιους τους ατσίδες.

Πότε για πετροχημικά, για διαλυτήρια πλοίων,
για απόβλητα πυρηνικά ευρωεργοστασίων.

Μετά ήρθε ο λιθάνθρακας να μας τρομοκρατήσει,
αγώνας πάλι απ’ την αρχή το θέμα αυτό να κλείσει.

Πάλι καλά που υπάρχουνε ευαίσθητοι πολίτες,
λίγοι, όμως αμύνονται σαν τους παλιούς ακρίτες.

Έβγα ψυχή, έμπα ψυχή κάθε δυο-τρία χρόνια
με το σκωτσέζικο το ντους απ’ τον παππού στα εγγόνια.

Και τώρα που τη χώρα μας οι ξένοι έχουνε σούζα
ο τόπος μας προσφέρεται για διεθνή χαβούζα.

Γι’ αυτό ήρθαν απ’ το Κατάρ οι άσπρες κελεμπίες
ν’ αφήσουν τις μουτζούρες τους σ’ αυτές τις παραλίες.

Τον καθαρό αέρα μας να πνίξουν στο ντουμάνι
κι οι ακρίτες πάλι μας καλούν: ¨όπλα, μπαλάσκες, κράνη¨.

Πολλοί αναρωτήθηκαν: ¨πατρίδα ευλογημένη
ποιοι και γιατί σε θέλουνε ως γη ΚΑΤΑΡαμένη;¨.

¨Μην είναι¨, λένε αφελώς, ¨διεθνής συνωμοσία
ή θεία δίκη που έβαλε εμάς σε τιμωρία;¨.

Ας μην αναζητήσουμε λύσεις σε αστρολόγους
με την απλή τη λογική θα βρούμε για ποιους λόγους.

Πρώτον: οι ντόπιοι οι ταγοί δε φέρνουν αντιρρήσεις•
δέσμιοι ισορροπιών μα και με εξαρτήσεις.

Δεύτερο: εμείς ξεχάσαμε ρήση σοφά ειπωμένη,
πως: ¨όσο σκύβει ο ραγιάς τόσο βαθιά του μπαίνει¨.

Άρα είναι ανώφελο την τύχη μας να βρίζουμε
στραβός δεν είναι ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε.