Πρόσεχα τα οπίσθια όπως τους οφθαλμούς
μου
τοίχο με τοίχο βάδιζα και άγρυπνος ο
νους μου.
Από μικρός δεν έσκυβα να πιάσω το
σαπούνι
στο στρώμα πάντα ανάσκελα ποτέ με το
πηγούνι.
Μα οι αιμορροΐδες μου φύτρωσαν σαν τα
σκόρδα
στο ύφασμα του δέρματος μόνιμη γίναν
φόδρα.
Πήρα χιλιάδες αλοιφές και χάπια ένα
φορτίο
κι απ’ τα παγάκια έγινε ο πισινός
ψυγείο.
Πήρα μαντζούνια, βότανα μα οι ζοχάδες
βράχοι
κι οι πόνοι οι ατέλειωτοι μου κύρτωσαν
τη ράχη.
Μοιραία η επέμβαση η έσχατη ελπίδα
τη λύση θα την έδινε του χειρουργού
λεπίδα.
Μπήκα μ’ ασήκωτη καρδιά μες στο
νοσοκομείο
και έπεσα στα τέσσερα σε ένα
χειρουργείο.
Κι ενώ περίμενα ο γιατρός να ’ρθει με το
νυστέρι
μπήκε αράπης δίμετρος με τ’ όργανο στο
χέρι.
Πέρασε από πάνω μου σαν τον οδοστρωτήρα
που μες στα τούνελ προχωρά και
ισοπεδώνει σκύρα.
Κι είχε μαζί του για βοηθούς πέντ’ έξι
αραπάδες
που κονιορτοποίησαν αμέσως τις ζοχάδες.
Έρχεται ύστερα ο Πατσάς κι οι νοσοκόμες
πίσω
μου λέει: ¨γύρνα ανάσκελα για να σε
χειρουργήσω¨.
Του λέω: ¨ήρθες δεύτερος και
καταϊδρωμένος
κι απ’ τις αιμορροΐδες μου πλέον
απαλλαγμένος.
Η ίσασή μου οφείλεται στο φίλο μου τον
Τάσο
που έστειλε τον μελαψό, στις
¨επεμβάσεις¨ άσσο,
χωρίς λεπίδες και ορούς, χωρίς να κάνει
κλίσμα
αναίμακτα υπέταξε κάθε ζοχάδας πείσμα¨.
Αφού είπα τα καθέκαστα άναψε το φακό του
είδε το αποτέλεσμα κι έκανε το σταυρό
του.
Μάταια έψαξε ύστερα στα ιατρικά
βιβλία
να βρει πού αναφέρεται αυτή τη θεραπεία.
¨Πάρε ένα κόκκινο στυλό¨ λέει στη
νοσοκόμα
¨γράψε στο λήμμα του πρωκτού μια πρόταση
ακόμα¨.
κι αμέσως υπαγόρευσε σκασμένος απ’ τα γέλια:
¨για αιμορροϊδοπάθεια, αράπης μες στα σκέλια¨.
Έτσι πήρα εξιτήριο με τη σφραγίδα του
ΙΚΑ
με ακριβό αντίτιμο του ανδρισμού την
προίκα.
Θα πείτε, ότι στη ζωή προέχει η υγεία
μα ομολογώ τη γούσταρα τη ¨διαδικασία¨
που ήτανε η αφορμή ένα ταμπού να πέσει
κι εκείνο που απέφευγα εντέλει να μ’ αρέσει.
Ποιο τ’ όφελος που έδενα σφιχτά τα
παντελόνια;
Σκέφτομαι τώρα τι έχασα όλα αυτά τα
χρόνια.