ΤΑ ΒΡΑΧΙΟΛΑΚΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ - ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

-Κίτρινα αστέρια κάποτε

φορούσαν οι Εβραίοι

και με τα ροζ τα τρίγωνα

στιγμάτιζαν τους gay.

=Καλά αυτά ήταν πατέντες των ναζί

λουκέτο βάλανε σ’ αυτό το μαγαζί.

-Κάποιων τις πόρτες βάφουνε

κόκκινες στην Αγγλία

σε κάποιους περικάρπια

φορούν στην Ουαλία.

=Το κόκκινο είναι χρώμα, πλέον, του συρμού

τα περικάρπια βραχιολάκια τουρισμού.

-Άκουσα απ’ τους Τζιχαντιστές

έφυγαν να γλυτώσουν

πήραν μαζί όσα μπόρεσαν

για να επιβιώσουν.

=Σε νήσους του Αιγαίου κάνανε τουρισμό

φέρουν μαζί τους τιμαλφή κι έχουν ευρώ.

-Γι’ αυτό τους τα κατάσχουνε

λες και τα έχουν κλέψει;

Οι Ευρωπαίοι στο πλιάτσικο

πολύ έχουν προοδέψει.

=Όταν το κλείσαν των ναζί το μαγαζί

άνοιξαν τότε πιο πολλά οι νεοναζί. 

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΕ

Κότα που πάει και ξύνεται στης αλεπούς το δόντι

σίγουρα απ’ το σβέρκο της θα λείψουν δέκα πόντοι.

Κι αρνί που μέσα στη φωλιά των λύκων ξεροβήχει

κατά πολύ χειρότερη τον περιμένει τύχη.

Κι εσύ Αλέξη τι ζητάς στη ζούγκλα με τις τίγρεις

που το ανοιχτό πουκάμισο, εκεί θεωρείται ύβρις;

Με παπιγιόν λοβοτομούν, με τη γραβάτα σφάζουν

τ’ αριστερά γονίδια με δεξιά μπολιάζουν.

Δε στο ’παν οι παλιότεροι; Ρώτα τον κυρ Αλέκο (;)

που ’χει την πείρα της ζωής στην τσέπη απ’ το γιλέκο,

ότι το χαρακτήρα τους οι λύκοι δεν αλλάζουν

απλώς σαν πέφτει η τρίχα τους τρίχωμα νέο βάζουν.

Για ρώτα, άλλαξε ποτέ στάση ο χωροφύλαξ;

Είναι παντού και πάντοτε των τοκογλύφων φύλαξ.

Δεν άκουσες την ύαινα; Στο ’πε απ’ το αμαξίδιο

¨η εφαρμογή είναι ηλίθιε¨.  Πώς να αλλάξει το ίδιο;

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΛΙΑ

Στίχοι αφιερωμένοι στο Νίκο Καββαδία.
Γεννήθηκε: 11 Ιανουαρίου 1910
και πέθανε: 10 Φεβρουαρίου 1975.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΛΙΑ

Εξήντα πέντε έφυγες χρονώ

κι άφησες ακυβέρνητο

της ρίμας το καράβι

κι οι μπιτσικόμοι άνεργοι καιρό

καπεταναίοι της ποίησης

γινήκαν σ’ ένα βράδυ.

Σε φράσεις ακατάληπτες, νεκρές

απεγνωσμένα ψάχνοντας

να βρούνε ένα ταίρι

μείναν οι λέξεις μόνες κι ορφανές

αρόδο έξω απ’ το Μαδράς,

το Σφαξ και το Αλγέρι.

Μα έπεσε το πούσι αποβραδίς

του Νότου έδυσε ο Σταυρός

κι η Λι έχει βουρκώσει.

Σε καρτερεί ο μαύρος θερμαστής

ο Γουίλ, με το ’να χέρι του

ψηλά να σε σηκώσει.

Στων πόρτων τα κακόφημα στενά

μάταια σε προσμένουνε

στρωμένα τα σεντόνια

«ο Κόλιας πάει, δε θα ’ρθει ξανά»

στέλνουν τηλεγραφήματα

των πλοίων τα μαρκόνια.

Ποίηματα στο Μαρκόνι τώρα λες

και στον αφέντη Ατσίγγανο

μα και στον Τσε Γκεβάρα

μια και τους «καθωσπρέπει» ποιητές

ο Ποιητής του Ουρανού

τους στέλνει για τσιγάρα.