Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ

Φασισμός δεν είναι μόνο

γκρίζοι λύκοι ή ναζισμός

μα νομίζω είναι κυρίως

ο φιλοτομαρισμός.

Την ελπίδα ο καθένας

αν την προσωποποιεί

για τον άλλον, τον πλησίον

όταν αδιαφορεί,

της καρδιάς δεν κάνει φίλους

αλλά του πορτοφολιού

είναι –κι ίσως δεν το ξέρει-

οπαδός του φασισμού.

Το ΕΜΕΙΣ αν κάποιος πνίγει

μέσα στη χολή του ΕΓΩ

τότε το αυγό εκκολάπτει

που γεννά το φασισμό.

ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Της κοινωνίας ξεκίνημα

αν πρόκειται να υπάρξει

καινούργιο, που όλες τις παλιές

τις αμαρτίες θ’ αλλάξει,

αυτό θα γίνει, μόνο αν

μπορεί να συμβαδίσει

συγχρόνως με τη βούληση

του ανθρώπου να ξυπνήσει

απ’ το βαθύ το λήθαργο

που έχει περιπέσει

και από καταναλωτής

να ξαναπάρει θέση.

Ενήμεροι και ενεργοί

πολίτες –αν υπάρχουν-

αυτοί θα είναι ικανοί

να άρχονται και να άρχουν.

Ο Αριστοτέλης το ’χε πει

-πάνε εικοστρείς  αιώνες-

κι όμως θαρρείς δεν πέρασαν

ούτε δυο-τρεις χειμώνες.

Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΤΟ GREEK WEST ΚΑΙ Η ΚΑΛΠΗ

Ο Καλλικράτης άλλαξε, πλέον, τα δεδομένα

θέλει εργαλεία σύγχρονα κι όχι απαρχαιωμένα.

Μοιραία κι όσοι θα διοικούν πρέπει να ’ναι βαρβάτοι

να έχουν και στον πισινό ένα επιπλέον μάτι.

Οι Δήμοι ευρωπαϊκές έχουνε απαιτήσεις

προσόντων δε ανάλογων να είναι οι Διοικήσεις.

Και μπαίνει το ερώτημα: δυναμικό υπάρχει

με μόρφωση, ικανότητες που καινοτόμα να άρχει;

Αν η επαρχιώτικη μείνει νοοτροπία

τότε έχει εξασφαλιστεί ήδη η αποτυχία.

Αυτοί που είναι δέσμιοι της παλαιάς μεθόδου

μπορούν να ευαγγελίζονται το Δήμο της προόδου;

Το δίλημμα είναι προφανές και αμείλικτο συνάμα

ποιοι δύνανται του GREEK WEST να γιάνουνε το τραύμα;

Θα ’ναι ¨άρχοντες με παρελθόν¨, του ¨λιμανιού οι  σκαφάτοι¨

ή μήπως άφθαρτοι, αγνοί και προπαντός κεφάτοι;

Εδώ είναι φίλοι το ζουμί, εδώ το δια ταύτα·

πρέπει οι πολίτες κάρβουνα να βγάλουν απ’ την καύτρα.

Δική τους αποκλειστικά θα είναι η ευθύνη

αν εξακολουθούν να ζουν μέσα στη ναφθαλίνη.

Πρέπει την τελευταία στιγμή ν’ αφυπνιστούν οι πάντες

αλλιώς σαν τους ιθαγενείς θα τους γυαλίζουν χάντρες.

Πρέπει να ενθαρρύνουνε αυτούς που ’χουν προσόντα

κι εντέλει ν’ αποσύρουνε ληγμένα προϊόντα.

Η ύστατη, η μοναδική έμεινε ευκαιρία

να βάλουμε τον τόπο μας σ’ ανοδική πορεία.

Το πολλαπλώς εξαμαρτείν το μέλλον υποσκάπτει

μα ουδέν αναγνωρίζεται, λάθος, μετά την κάλπη.

ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Δημοτικές οι εκλογές,, οι μέρες μείναν λίγες

κι οι υποψήφιοι πέφτουνε στο πλήθος σαν τις μύγες.

Δε λείπουνε από βάφτιση, σε γάμους, σε κηδείες

πονέσανε τα χέρια τους από τις χειραψίες.

Αγώνας προεκλογικός, χτες, στη δοξολογία

από τους υποψήφιους μέσα στη εκκλησία.

Μεγάλος ο συνωστισμός μπρος στην Ωραία Πύλη

σαν σφήκες  που μαζεύονται σ’ ένα τσαμπί σταφύλι.

Όλοι διαγκωνίζονταν να είναι πρώτη μούρη

και πέσανε στ’ αντίδωρο σαν να ’ταν κανναβούρι.

Ευνοημένοι οι ψηλοί, τους βλέπεις με το πρώτο

μειονεκτική όμως των κοντών, η θέση ρε γαμώτο.

Μες στους ψηλούς, ο Λάζαρος, χάθηκε, δε φαινόταν

κι όλο στις μύτες των ποδιών συνέχεια σηκωνόταν.

Για το σταυρό των εκλογών τη σταύρωση υπέστη

«κουράγιο», έλεγε μέσα του, «κι ο Λάζαρος ανέστη».

Ακόμα και στο Γολγοθά θα ανεβεί άμα λάχει,

ρωτάτε εμένα να σας πω τι είναι αυτοί οι Βλάχοι.

Για μια στιγμή το σκέφτηκα, στα χέρια να τον πάρω

να μ’ έχει σαν βαφτισιμιός νονό του και κουμπάρο.

Στο ευσεβές το πλήρωμα να δείξω το παιδάκι

να του κρεμάσω στο λαιμό και ένα σταυρουδάκι.