ΤΡΙΩΔΙΟ ή ΤΡΙΩΔΥΟ ή ΤΡΙΑΙΔΟΙΟ

Τι είναι οι αποκριές, τι είν’ το καρναβάλι

κι από την αρχαιότητα είναι γιορτή μεγάλη;

Είναι το γλέντι του φαλλού, τουτέστιν του αιδοίου

που επισήμως λέγεται γιορτή του Τριωδίου

Αυτό όμως το Τρώδιο πώς πήρε τ΄όνομά του

κι ο κάθε συνεορταστής κουνάει τ’ αχαμνά του;

Όπως γνωρίζουμε ο φαλλός μ’ άλλους δυο συνοδεία

είναι αχώριστη η τριάς, κοινώς λέγονται τρία.

Σαν μπαίνει το Τριώδιο, ο Βάκχος και ο Έρως

ζαλίζουν σώματα και νου ας είσαι νιος ή γέρος.

Για τρεις βδομάδες ο φαλλός εδώ κι εκεί τρυπώνει

κι οι δυο σωματοφύλακες μένουνε πλέον μόνοι.

Είκοσι μέρες κι άλλη μια, περίοδος οργίου,

παράδειγμα είναι λαμπρό, το φεστιβάλ του Ρίου.

Όλα επιτρέπονται σ’ αυτές, τις τρεις, τις εβδομάδες

πράξεις και λόγια άσεμνα από τους μασκαράδες.

Όσα εκτυλίσσονται λοιπόν, καλά είναι καμωμένα

και μέσα στη σαρακοστή είν’ όλα ξεχασμένα.

Μπαίνει η Δευτέρα η καθαρή, τελειώνει αυτό το πράμα

και ο φαλλός με τ’ άλλα δυο είναι ξανά αντάμα.

Αυτός λοιπόν ο χωρισμός του ενός από τα τρία

έδωσε και το όνομα σ’ αυτήν την ιστορία.

Επίσης και η έκφραση που χρησιμοποιούμε

«τα τρία δύο μου ’κανες» από εκεί αντλούμε.

Κι όποιος αμφισβητεί αυτό που είναι εδώ γραμμένο

στον έναν απ’ αυτούς τους τρεις τον έχω καθισμένο.

Γράφτηκε στις 2-3-2002 και περιλαμβάνεται στη συλλογή: ¨ΦΤΥΑΡΙΕΣ¨

Ο ΓΛΗΓΟΡΑΚΗΣ

Το μεροκάματο λειψό, τα δίχτυα βγαίναν άδεια∙

η αγκαλιά της θάλασσας χωρίς φιλιά και χάδια.

Κι εκείνος την κατούρησε, της γύρισε την πλάτη

κι απ’ τ’ αργασμένο του κορμί έπλυνε το αλάτι.

Αυτή τον καταράστηκε και του ’πε γδικιωμένα:

¨πικρό ψωμί της αργατιάς να το γευτείς στα ξένα¨.

Ξεμάκρυνε από το γιαλό, βγήκε έξω απ’ τα νερά του

και στις στεριές της ξενιτιάς σβήσαν τα όνειρά του.

Γύρισε, μα πώς γύρισε, μέσα σε μια κασέλα

τον ρίξανε όπως κι αυτός κάποτε τη σαρδέλα.

Τον αρνητή της θάλασσας, λοιπόν, το Γληγοράκη

ψαράδες τονε θάψανε με μοιρολόι φαρμάκι.

Μ’ ανάθεμα, που τα νερά τ’ Αμβρακικού είχε αφήσει

και απ’ το σινάφι ξέκοψε κι είχε γι’ αλλού κινήσει.

Μια ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων

δρώμενο αποκριάτικο τώρα των απογόνων.

Το Γληγοράκη ντύνουνε κάθε χρονιά αχυρένιο

στης Βόνιτσας της δημοσιές τον σέρνουν τον καημένο.

Και ύστερα σε μια φωτιά ρίχνουνε τη σωρό του

ξορκίζοντας του κύματος τον άγριο θυμό του.

Καλά τη λεν τη θάλασσα πλάνα και ξελογιάστρα

μαριόλα, τάζει στην αρχή τον ουρανό με τ’ άστρα,

μα έτσι και την αρνηθείς την πιάνει το γινάτι

και σου φορτώνει ένα σταυρό βαρύ σαν το κατάρτι.

ΕΚΘΕΣΗ ΧΤΕΣ-ΑΥΡΙΟ

Η Σαλονίκη τα εκατό

τα χρόνια της γιορτάζει

αροθυμά τα παλαιά

μα και μπροστά κοιτάζει.

Πήγα στο Αλατζά Ιμαρέτ

να δω φωτογραφίες,

άλλες του παρελθόντος της

φωτίζουνε γωνίες,

και άλλες που το αύριο

το προ-φωτογραφίζουν∙

σ’ όλους τους συμμετέχοντες

συγχαρητήρια αξίζουν.

Εύγε στο F 14

¨ΚΟΙΝΟΝ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ¨

μες απ’ τ’ αγκάθια αναδεικνύει

τ’ άνθη των ασπαλάθων.

Τρεις απ’ αυτούς είναι γνωστοί

και μη εξαιρετέοι

Ιορδανοπαταριστές

που ’χουν φακούς με πέη.

Της Άνω Πόλης τις γωνιές

ο Τάσος τις περπάτησε

τα συνομήλικά του

κτήρια φωτογράφισε.

Ο Σώκρατες εστίασε

σε τόπους μυστηρίων

σε χώρους με αινίγματα,

σε υπόσκαφα κτηρίων.

Ο Φώτης δε, ο Δάσκαλος

ο πλέον καινοτόμος

με ένα δίδυμο φακό

δείχνει ποιος είναι ο δρόμος.

Σ’ αυτούς τους δίσεχτους καιρούς

μες στο τοπίο το γκρίζο

εκθέσεις όπως είναι αυτή

λέω και υποστηρίζω,

είναι οάσεις δροσερές,

είναι σαν ηλιαχτίδες

που για το μέλλον δίνουνε

σ’ αυτή την πόλη ελπίδες.

ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ

Μας βάλανε το δίλλημα:

ή στο ευρώ με αίμα

ή πάλι πίσω στης δραχμής

το σκουριασμένο κέρμα.

Δεν είναι ψύλλου πήδημα

είναι μεγάλο δίλλημα

γάιδαρος να σε πηδήσει

ή οχιά να σε τσιμπήσει;

Κι αν κάποτε φωνάζαμε

ΕΞΩ (από) ΕΟΚ και ΝΑΤΟ

τώρα γινήκαμε YES MEN

κι η Ελλάς προτεκτοράτο.

ΕΡΩΤΗΜΑ

Να κάνω ένα ερώτημα

ως αφελής πολίτης;

Θα ορθώσει άραγε ξανά

η Ελλάδα το κορμί της;

Αν ο Σόιμλπε περπατήσει

και η Μέρκελ γκαστρωθεί

τότε απ’ αυτή την κρίση

ίσως να ’χουμε σωθεί.

Χωρίς πολλές περιστροφές

απλά, με λόγια λίγα

μες στο γκρεμό τη ρίξαμε

τη δόλια μας πατρίδα.